Cataras del Iguazu, 13.15 uur, 30 graden C

Er zat een vlinder op mijn voet! Niet zo'n heel mooi vlindertje maar toch, hij zat er een minuut of tien lang. Zat vanmiddag met mijn benen op de ene en met mezelf (de rest) op de andere stoel op het terras van een restaurantje middenin het park van Iguazu, in Argentinie. Lekker in de schaduw want het was hartstikke warm. IJsje gegeten, nu een uurtje lekker chillen. Verderop zit een paar guarani-indianen op harpen en gitaren te tokkelen, vanuit mijn ooghoeken zie ik iemand die met een strohoed op zijn gezicht onder een palmboom ligt te pitten... vakantie!

Was er vanochtend al vroeg, om kwart over 7 opgestaan, om half 9 vertrokken. Met een lokale bus naar de ingang van het park om de watervallen van Iguazu te gaan bewonderen. Braaf eerst het upper circuit gelopen, genoten van de jungle om me heen. Enorm grote mieren hebben ze hier, wel anderhalve centimeter ofzo. En heel veel vlinders dus, hele mooie, en wat zijn dat een ijdeltuiten zeg. Gaan uitgebreid voor je neus op de reling van de loopbrug zitten poseren, met hun kleurige vleugeltjes in de zon, laten zich van alle kanten bewonderen. Maar ze komen dus ook (de hartenbrekertjes) heel charmant op je voet zitten kriebelen. Zag een hele grote, een hele speciale met geel/zwarte gekartelde vleugels en een soort staart, hij was wel zo groot als mijn hand. n Monarch? Was lekker aan het badderen in een plas die was gemaakt door een jongen die met een tuinslang het terras aan het schoonspuiten was. En de vogels zijn hier zwart/blauw/wit, met gele oogjes. Vooralsnog geen toekan te bekennen helaas.

Vanochtend was het nog lekker rustig, inmiddels is het park volgestroomd met de vreselijkste groepen toeristen uit alle windstreken. Alhoewel, een Amerikaanse dame uit zo'n vreselijke groep bood wel spontaan aan een foto van mij te maken toen ze zag hoe ik stond te worstelen om mezelf en de watervallen met 1 arm op de foto te krijgen. Leuke foto geworden ook nog!

Straks naar het hoogtepunt van het park, de Garganta del Diabolo. Klinkt veel belovend, niet? Maar ik wacht nog even want de zon staat verkeerd. Voor foto's dat is. Voor foto's moet de deze tijd van de dag aan de Braziliaanse kant zijn, en laat in de namiddag aan de Argentijnse. Hmmm, fijn hier. Ga ik nog even bli9jven zitten en n overpriced Argentijns biertje drinken? Ik denk t wel!

14.08, zelfde plek, nog steeds warm

o ja en mijn horloge is terecht! zelden zo opgelucht en blij geweest. gelukkig maar dat ik geen verdenkingen richting mijn benedenbuurvrouw in het hostel in spanje heb geuit... Gevonden in mijn toilettas nota bene. Zat in het aparte vakje dat ik nooit gebruik, waar niks in zit, en waar ik dus ook nooit in kijk. Tot gisteravond, op zoek naar nagelknipper. Die ik trouwens vergeten ben.


19.05, restaurant 'A Piacere', Puerto de Iguazu, op het terras natuurlijk. 28 graden C

Zit aan een heerlijk rood Argentijns wijntje, op het terras in de avondwarmte, heb net een goed stuk Argentijnse koebil besteld, heb er helemaal zin in. Wat een fijne dag! En wat een fijne plek.
Moet nog steeds een beetje naar adem happen als ik terugdenk aan de Garganta del Diabolo, dat was echt een belevenis. Had er inmiddels al de onvermijdelijke foto's van gezien (op reclameborden, foldertjes, ansichtkaarten, bussen, overal) maar had echt geen idee dat het zo groot, indrukwekkend, overdonderend, geweldig zou zijn. Wat een enorme watervallen, en wat zijn het er veel! Je kunt het eind ervan, beneden in de diepte, niet eens zien, van links en van rechts, naast je en onder je, overal waar je kijkt, storten zich met donderend geraas minstens 15 watervallen in de diepte, een enorme waterdampwolk stijgt op, regenbogen, zon, vernietigende natuur. Heb ontzettend genoten. Awesome!

Op de weg terug alweer vriendjes gemaakt met een van de duizenden vlindertjes, zo'n rood/wit/zwarte met een mooie tekening aan de buitenkant en blauw vanbinnen. Hij kwam op mijn tas zitten uitrusten en is de hele treinreis lang gebleven, 15 min lang. Slimmerik, hoefde ie niet te vliegen. En zo kom je nog eens ergens, in je vlinderleven. Hij bleef zelfs zitten toen ik (en mijn tas, met hem inbegrepen) op t tussenstationnetje werden ingeklemd door vijf hele dikke zachte Argentijnse dames van ergens in de 60. Van dichtbij zag ie er eigenlijk best griezelig uit, met dat rollende monstertongetje dat tastend over mijn tas ging. Vlak voor het eindstation vloog ie ineens weg, bestemming bereikt!

Eerste dag in Rio en meteen overvallen!
En hardhandig ook, ben me echt helemaal kapot geschrokken. De rest van de dag stoer doorgelopen, maar toen ik vanavond terugkwam bij het hostel was ik ineens bestwel van de kaart, zat ik helemaal te shaken. Wat een rotervaring!

Het gebeurde op het strand van Leblon, vanmiddag rond drie uur, middenop de dag. Wlde van leblon naar ipanema lopen, en van daar naar copacabana, en dan vanaf pao de acucar de zonsondergang boven de stad kijken. Met de lokale bus naar het strand van leblon gereisd vanaf praia de flamengo, fantastische ervaring, net een achtbaan.
Eenmaal op het strand meteen mijn slippers uitgetrokken, broek opgerold en door het zand gaan lopen, fijn met mijn voeten in de golven. Ik had die jongen al gezien, hij kwam vanaf het voetpad langs de boulevard, waar ik natuurlijk nooit vanaf had moeten gaan, dommie die ik ben, en kwam zo vagelijk mijn kant op. Liep instinctief al een beetje van hem weg, riochting waterkant. Ik loop een beetje te mijmeren en ineens duikt hij naast mij op. Niet pluis, dacht ik.
"Jij bent geen braziliaanse hè," zegt hij in het portugees, "jij bent helemaal geen braziliaanse." Ik zei niks, leek me de beste tactiek, maar ineens grijpt hij me bij mijn schouder, trekt heeeel hard aan mijn haar mijn hoofd naar achteren, en schopt me zo onderuit met een trap tegen mijn knieholte. Smak, met mijn rug en achterhoofd klapte ik keihard op het zand. Hij begint aan mijn tas te trekken, maar die klem ik stijf tegen me aan, en ik begin keihard te schreeuwen. Hij laat de tas los, maar ziet mijn camera in het zand liggen, die door de val uit mijn broekzak is gevallen. Hij grijpt de camera en rent ervandoor. Ik geef nog een schreeuw, omstanders en passanten op het voetpad gaan hem achterna, hij ziet het en smijt keihard mijn camera op de drukke boulevard neer. Ongelooflijk maar waar: een heldhaftige man springt tussen het voorbij razende verkeer om mijn camera te redden, ik sleep mezelf naar het voetpas en neem verbouwereerd en totaal geshockt de restanten van mijn camera in ontvangst: batterij, geheugenkaart en camera zelf. n Suk of 8 mensen, die het hebben zien (of horen!) gebeuren, vragen of het gaat. Ik zeg "jajadankjewelvooralgeschrokken'tgaatwelenblijdathijnietgewapendwas" en weg zijn ze weer. "Rustig ademhalen", zegt een meisje nog, ik trek mijn slippers aan en that's it.
Loop nog een minuut of 10 te trillen en dan is het over.

Heb vervolgens rustig kaartjes gekocht, zag de kleine klootzak trouwens nog twee keer, hij liep rustig met een vriendje over het strand, niet eens ver bij mijn vandaan, 'n brutaal rotventje van een jaar of 15. Ik heb koffie gedronken, de brokstukken van mijn camera nog in elkaar gezet, ongelooflijk maar hij doet t nog (is wel erg beschadigd van de buitenkant).

Het ging allemaal razendsnel, zoals dat heet, en toch weet ik nog precies wat ik dacht, haarscherp zie ik het allemaal voor me. Ik dacht: "niet pluis. ga weg! wat! overval?! het gebeurt echt! klem tas vast! wapen? geen wapen. schreeuw! geld is veilig (zat in mijn andere broekzakken, die konden dicht). niet de bankpassen! camera. 150 euro. laat gaan. schreeuw!"

En toen zo volgens vooruit bedacht plan verdergelopen. Bij post 11 het strand af, stad in, tweede straat rechts. Wel een beetje verdwaasd. Helemaal Copacabana afgelopen, van begin tot eind, was prachtig in het warme licht van de ondergaande zon. Nog overwogen een caipirinha te nemen (had ik wel verdiend vond ik) maar nee, voor het donker moet ik dat strand af, en bovendien wilde ik naar Pao de Acucar voor de zonsondergang...

Terug in het hostel heb ik nog rustig een nachtje bijgeboekt (er is hier zoveel te zien), rekende ik de financiële schade van vandaag uit, bestelde een biertje, kocht een fles water, trok de deur van mijn dorm (gelukkig verlaten) achter me dicht en ineens trok ik het niet meer. Helemaal overstuur, tranen met tuiten.

Nu ik alles heb opgeschreven, en het hele verhaal bovendien aan mijn roomie (zwitsers-frans, studeert architectuur, hier voor een uitwisseling met de universiteit van sao paulo, plm. 26, naam vergeten) heb verteld, voel ik me alweer een stuk beter.

Las terug wat ik gisteren in mijn reisdagboek schreef (mopper, klaag, gezeur over vertraagde vlucht en geldautomaat die het niet deed). En eerder vandaag schreef ik over n medewerkster van het hostel die zei dat mijn voorgenomen wandeling van botafogo naar praia de flamengo 'reasonably safe' was, en ik schreef op: "Geen verdacht figuur gezien! alleen maar joggers, skaters en badgasten. Als dit 'reasonably safe' is, dan zie ik het wel zitten met rio de janeiro!"
Famous last words.

Slaap ze!
x

26 april 2008

n nachtzoen van mijn moeder, dat is echt heel lang geleden!! ik slaap bij karim op de kamer, want die slaapt het langst en staat niet, zoals zijn 7 broers en zussen, alweer om half zeven in de huiskamer te roepen dat het ochtend is. karim is ook heel slim, hij is de enige die grapjes snapt. "morgenochtend als je wakker wordt wel zachtjes doen hoor else, niet karim wakker maken!" zegt mijn moeder tegen mij terwijl ze me instopt. gegniffel van onder de dekens aan de andere kant van de kamer. "karim wil altijd een beetje uitslapen, snap je, dus als je wil spelen moet je dat niet hier in de slaapkamer doen, snap je dat, else?" karim moet nu echt keihard lachen. de slimme stoere bouwvakker!

een ander wonderkind is yasmina. drie jaar oud en vloeiend in vier talen. het eerste wat ze tegen me zei nadat ze me een dikke bous op mijn wang had gegeven was: "ik zag net een hele dikke caterpillar!". en het handenklapspelletje, waarvoor bouteira toch 20 minuten nodig had om onder de knie te krijgen, snapte yasmina al na drie tellen. wijsneusje!

gisterochtend weer een grens verlegd: ben met een hele kleuterklas op stap geweest! (en ook met drie juffen, gelukkig). we gingen op bezoek bij de buren, die ongeveer 2km verderop de berg op in een klein zelfgemaakt huisje (van berkenbast, stammen en rietstengels) wonen, met hun 3 kinderen, schapen, hond en handjevol kippen. die mensen hebben echt niet veel maar hun huisje was prachtig: matten en tapijten op een vloer van aangestampte aarde, twee lage tafeltjes en wa kussens op de grond, in de hoek een stapel dekens en een kast met glimmend gepoetste glazen en bestek. en het allerprachtigste uitzicht dat je je voor kunt stellen.
daar kregen we potten vol met zoete muntthee, en heerlijke melloui (daar waren de kinderen met name erg enthousiast over - vierkante pannenkoekjes die uit verschillende dunne laagjes bestaan en echt Heel Erg Lekker zijn). en toen cola, en een soort cider voor de juffen en voor mij, en nog meer thee, en tajine met kip en olijven, en als toetje een hele grote schaal vermicelli met nootjes, suiker en kaneel (seffi). en toen met 25 kindjes de berg weer af...

nu wacht ik op de bus naar marrakesh, over een half uurtje gaan we. nog even een glaasje sinaasappelsap halen (wordt geperst waar je bij staat) en wat brood en lavachequirit voor als ik honger krijg. en dan 7 uur lang in de bus mijn ogen uitkijken!

salama voor nu,
else

22 april 2008

net aangekomen en meteen al de trein gemist, dus aan een tafeltje in het café in de ontvangsthal neergeploft. mobiele telefoon aan mijn oor, eerste kopje heerlijk zoete maar duidelijk aan inflatie onderhevinge kopje munthee (12 dh!) in mijn hand. ‘merhaba bik!’ zegt papa aan de andere kant van de lijn, welkom in marokko, indeed! ik zie palmbomen door het raam, de zon schijnt, en ik zit met mijn wollen trui, jas en sjaal te hopen dat er zich snel ergens een omkleedgelegenheid zal voordoen.

Prima vlucht gehad, helemaal niet bumpy voor de verandering, zelfs de standaard jet4you-vertraging viel reuze mee: 20 minuten slechts!
maar.
natuurlijk wel veroorzaakt door de Grote Afwezige. (die ik sowieso beter kan omdopen tot de Alomtegenwoordige want hij is er de he-le-tijd bij potverdorie, al vanaf vanochtend vroeg toen ik, in mijn uppie, met mij tassen naar de metro stapte – reuzebedankt, jop!) Best knap dat je een vertraging kunt veroorzaken als je zorgvuldig mijlenver verwijderd blijft van welk vliegveld dan ook en van deze in het bijzonder…
Bij het inchecken stond ik namelijk in de rij met de probleemgevallen en een inwerkkneus achter de balie. Even netjes vermeld dat ik, in tegenstelling tot wat de boeking op zijn scherm suggereerde, alleen reisde, maar die informatie kwam kennelijk niet helemaal goed door. Vliegtuig vol, iedereen wachten, nog even wachten, het ding verroert geen vin, tot de gezagvoerder ruim na de beoogde vertrektijd ineens omroept: “we hebben enige vertraging opgelopen doordat we dachten een persoon aan boord te missen. navraag leerde dat er bij de check-in een persoon teveel was ingecheckt”.
Is ie technisch gezien toch nog aan boord van een vliegtuig geweest J

tis trouwens ook de laatste keer geweest dat ik 10 euri extra heb gedokt voor een raamplaats. check-in wist van niets, ook van mijn gereserveerde raamplaats niet, maar nadat ik had uitgelegd wel degelijk een raamplaats op prijs te stellen aangezien ik ervoor had betaald, kreeg ik plaats 15f toebedeeld. exit seat, whoohoo!
eenmaal tussen de rijen vliegtuigstoelen bleek echter mijn plekje al bezet. er zaten, met een lege stoel tussen hen in, twee geuniformeerde blonde vlaamse piloten, een hij en een zij, en zij vonden dat zij daar prima zaten. ‘ klopt het dat dit stoel 15f is?’ probeer ik voorzichtig, de geuniformeerde zij knikt. ‘mijn collega en ik reizen samen, het lijkt mij dus vanzelfsprekend dat wij naast elkaar zitten’, grijpt haar mannelijke collega snel in. ‘ik verzoek u plaats te nemen op stoel 15a’. een blik over mijn schouder en ik zie hoe een man razendsnel zijn krant en jas op stoel 15a kwakt. bezet! de mannelijke piloot ziet het ook. ' ernaast zijn nog twee stoelen vrij’, klinkt het kort.
jaaaaa, dat had he gedacht.
‘kzou toch erg graag een raamplaats hebben’, probeer ik. ‘ik heb bij mijn reservatie (zo heet dat in den belgiek) zelfs extra betaald voor een plek aan het raam’. betekenisvolle blik. maar de stoel is van mij! de piloten schuiven een paar plekken op waarna er, zoals ik al een week loop te visualiseren, inderdaad een lege vliegtuigstoel naast mij overblijft. die heel geschikt blijkt om mijn krantje op te leggen.

en nu met de trein van het vliegveld, via casablanca, naar meknes. heb ruim een half uur om over te stappen op casa voyageurs. altijd leuk, met de trein reizen in marokko, alleen al omdat je je, om bij het juiste perron te komen, eerst langs een heel legertje omhooggevallen agentjes en andere vage hoogwaardigheidsbekleders in uniformen vol kwasten en hengsels moet begeven. deze staan min of meer verdekt opgesteld te broeden op ene excuus om hun autoriteit te laten gelden. en daar leen ik me natuurlijk graag voor. In het kader van mijn onmogelijke missie Bepaalde Iemanden ervan te overtuigen dat ik mij hier niet begeef in een ongeciviliseerde middeleeuwse chaos, maar dat, integendeel, dit land in bestwel veel opzichten moderner is dan het land waarin ik tegenwoordig woon, wilde ik graag een foto maken van het enorme digitale scherm waarop in 3 talen (en toch overzichtelijk en volledig accuraat) de vertrektijden ende bestemmingen van de treinen op staan aangegeven. en ja hoor, ik had hem al gespot, een mannetje van 18 met een pet, en kwasten op de borst. zou hij op me afstappen voor of nadat ik mijn camera weer uitgeschakeld terug in het hoesje en in mijn tas heb gestopt?
erna natuurlijk, heeft veel meer dramatische impact op blonde toeristes. “je peux voir la photo madame?” sure. tas weer open, camera uit het hoesje, camera aan. foto van een bord met vertrektijden. iemands ego weer gestreeld.

anyways, de foto is niet zo best maar misschien lukt het ook zo wel om de Ongelooflijk Beschaafde Moderniteit van dit land te illustreren: de conducteur komt met een ultrablitse scanner de barcode op mijn treinkaartje lezen, het lcd-schermpje met touch screen doet dienst als spoorboekje. Ik ben om exact 10 over half 10 in meknes. Ik stop mijn kaartje in mijn broekzak en kijk naar buiten, en ziedaar, een veld met daarin een rustieke kudde schapen plus herder. even verderop een nieuwe, blinkend zwart geasfalteerde snelweg met daarop auto, auto, bestelbus, paard en wagen, auto. middeleeuwen meets 21e eeuw!

Gesignaleerd op casa voyageurs: voor de mannen overwegend g-star, diesel, en strak driedelig grijs. voor de dames is de hipste nieuwigheid een jellaba met ruitpatroon dat terugkomt in de slippers, compleet met bijpassend louis vuitonnetje en grote zonnebril (over de hoofddoek). ik word van alle kanten zo onopvallend mogelijk maar zeer nauwkeurig bekeken. en ik maak stiekem foto’s.

Na drie-en-een-half uur in een coupe voor 8 personen aan het raampje te hebben gezeten, klim ik eindelijk uit de trein op het station van meknes. inmiddels ben ik blij met mijn wollen trui en jas en sjaal want het is goed afgekoeld, de avond ruikt naar houtskoolvuurtjes. en daar zie ik de blije koppies van karim, rafiq en amir! bedolven onder kusjes, wild zwaaiende armen en onsamenhangende verhalen over de mcdonalds zit ik naast mijn papa in de auto op weg naar ain leuh. de twee kleine jongetjes achterin vallen meteen tegen mama aan in slaap, amir op mijn schoot blijft de hele weg terug naar huis vrolijk doorsnateren, over dat hij als hij groot is een pepiniere (tuincentrum) wil bietjes en komkommers in zijn eigen tuintje heeft staan. steeds als een agent ons gebaart te stoppen, zwaait hij lief en mogen we door. dat jochie is echt goud waard!

de score van vandaag :
2 ewoks gespot
1 lorry vol slapende kippen
5 schaapherders met kudde

xx E

'nen goedemorgen!

weet je wat zo leuk is aan Brussel? Dat ik hier vanuit het raam van mijn kantoor, beneden in het parkje, de mannen van de plantsoenendienst met een kwajongensgrijns op hun gezicht een sneeuwpop staan te maken :-)

saluukes!
Else

Ongelooflijk! In het begin van de week puilde mijn agenda uit van de meetings en afspraken en sociale onderonsjes, geen avond of ochtend was meer vrij. Die al een paar keer doorgeschoven afspraak met een europarlementariër zou plaatsvinden, alweer bij het EP zou ik morgen (spannend!) een presentatie van een uur doen, en in de tussentijd kwamen er mensen eten en zou ik bij mensen gaan eten, enzovoort enzovoort. Beetje teveel van het goede, dacht ik op maandag nog...

Maar éen voor éen voor éen belden mensen af, werden meetings verplaatst, gingen etentjes niet door en, ok toegegeven, op dinsdagavond heb ik het zelf een beetje af laten weten. En nu belt net mijn contactpersoon bij de iD-groep in het Europees Parlement - er is plotseling een of andere briefing sessie ingelast, precies op het tijdstip dat ik mijn presentatie zou doen...

Dus nu zit ik op kantoor met verbazing in mijn agenda te kijken naar alle doorgestreepte afspraken. Rest van de middag niets dringends meer te doen, ik heb zelfs ineens tijd voor een blogje... (tadaaaa!)
Maar dan sla ik de bladzijde om en jaaaaaaa, dat is schrikken! Daar stond natuurlijk al het een en ander - maandag de hele dag heien in Amsterdam, 's avonds afscheid van stageaire Merav, woensdag een deadline - en al die fijne meetings van deze week staan er ineens ook vrolijk tussen.

Volgende week is het ècht teveel van het goede... misschien moet ik maar even een paar dingen afbellen.

Saluukes!
Else