Czesz!
In het kader van 'do one thing every day that scares you' ben ik vanavond in het donker en zonder lampjes, laat staan helm en fluoriscerend vestje, de Belliardstraat afgefietst. Amai, dat was wel eng! En toch houd ik vol dat je er wèl mag fietsen: weliswaar zijn er nergens witte fietsjes op het asfalt geverfd (maar dat zegt niets in Brussel), er staan wel op ieder kruispunt bordjes waarop staat dat je niet linksaf mag slaan - fietsers uitgezonderd. Dat vind ik toch een sterke aanwijzing. En ik was fijn snel thuis zo. Gelukkig maar dat Marieke op vakantie is, anders kreeg ik op mijn kop...
In het kader van het nog onbenoemde maar stiekem toch al wel enigszins te onderscheiden (hoop ik) thema van dit blog: vandaag heb ik weer een klein cultureel wondertje aanschouwd! 't Was zomaar in de Froissartstraat, ik liep van werk naar huis en ineens zag ik, temidden van een groepje vrij voorspelbaar uitziende Japanse toeristen, een Japanse dame gekleed van top tot teen in traditionele kledij! Ze droeg zo'n stijve kimono dus, met witte sokjes en van die slippers met hoge zolen èn een bijpassend kussentje achter op haar rug, in vol ornaat. En ze nam inderdaad hele kleine vlugge pasjes!
Als het nu nog een officiële EU-delegatie was geweest - op zich niet geheel ondenkbaar in de Froissartstraat - awel, dat kan nog hè. Maar tussen een groepje toeristen! Met gids! Gelukkig had ze wel een kekke digitale videocamera in haar rechterhand, zo klopte het plaatje dan toch nog.
Enniewee, ik ben weer veilig thuis en mijn fiets staat, na een weekje bij Wouter te hebben gelogeerd, weer op zijn vertrouwde plekje in de hal beneden. Jammer voor mijn onderbuurman, die de hal beschouwt als een verlengstuk van zijn (eenkamer, dat is waar) appartement. De plek van mijn fiets was alweer ingenomen door zijn skateboard en de helft van zijn ATB, die hij om onverklaarbare redenen steeds uit elkaar haalt en weer in elkaar sleutelt. Daarnaast lag er de gebruikelijke berg folders, lege frisdrankflesjes en kapotte dvd-spelers. Fijn weer thuis te zijn!
- Else
donderdag 17 augustus 2006
donderdag 10 augustus 2006
Twee vraagjes:
Hoe komt het dat iemand uit Marokko die in Nederland komt werken een 'gastarbeider' wordt genoemd, en iemand uit Nederland die in Marokko werkt een 'expat'?
En hoe verklaar je dat als er in Oekraïne verkiezingen worden gewonnen door fraude, we luidkeels en enthousiast onze steun aan de Oranjerevolutie kenbaar maken, terwijl als er in een Afrikaans land een lid van de oppositie wordt opgesloten, we ineens last krijgen van een collectief koloniale-arrogantie-schuldcomplex...en we ons er dus vooral niet mee bemoeien?
(Hoei! Intrigerend boek, 'Eeuwig zonder vrouwen' van Amin Maalouf)
Morgen weer iets luchtigs :-)
Else
dinsdag 8 augustus 2006
Dag!
Na een stoffige, warme, chaotische, hobbelige, geurige en kleurrijke reis door Marokko ben ik weer blij met beide benen op de grond veilig in zomers Brussel terug te zijn. Wat een heerlijk huis heb ik sinds mijn huisgenoot is opgekrast, terug naar Denemarken! Al die ruimte voor mezelf! En... het leven is mooi in België. Dat bleek gisteren maar weer toen de zeer behulpzame meneer van de fietsenwinkel probeerde mijn banden op te pompen door het ventiel lichtjes los te draaien.... en toen ik naar Sibelga belde met een vraag over mijn wederom belachelijk hoge elektriciteitsrekening:
Ik: "... zelf gebruik ik nauwelijks elektriciteit en kan de hoogte van het bedrag op mijn factuur niet verklaren. Ik vermoed dus dat er misschien elektriciteit bij mij wordt afgetapt..."
Meneer van Sibelga: "Waarom denkt u dat?"
Ik: "Ziet u, er wonen mensen in mijn kelder die daar niet zouden moeten wonen en ja, in de kelder is geen elektriciteit en geen gas.."
Meneer van Sibelga (op oprecht verontwaardigde toon): "Maar mevrouw, als dat zo is, dan zou u onmiddellijk de hoofdschakelaar om moeten zetten!"
:-)
à bientôt!
x Else
dinsdag 11 juli 2006
Berichtje om blij van te worden:
De Telegraaf, di 11 jul 2006, 07:01
Canadees ruilt paperclip voor huis
MONTREAL - Een 26-jarige Quebeckenaar is erin geslaagd een huis te verwerven in ruil voor een paperclip, na een serie van veertien aaneengeschakelde ruiloperaties via internet in net iets minder dan een jaar.
Op 12 juli 2005 bood Kyle MacDonald op zijn blog een rode paperclip aan in ruil voor een potlood. Het potlood ruilde hij in voor een fraai vormgegeven deurknop, die wederom van eigenaar veranderde voor een oven. Die ruilde hij in voor achtereenvolgens een generator, een platencontract, een skivakantie, een bestelauto, een namiddag met zanger Alice Cooper en een rol in de Hollywood-film Donna on Demand.
Die filmrol ruilde hij met de gemeente Kipling voor een huis met twee verdiepingen, waar MacDonald binnenkort met zijn verloofde gaat wonen. De gemeente wil de filmrol veilen in het kader van een promotiecampagne.
