Eerste dag in Rio en meteen overvallen!
En hardhandig ook, ben me echt helemaal kapot geschrokken. De rest van de dag stoer doorgelopen, maar toen ik vanavond terugkwam bij het hostel was ik ineens bestwel van de kaart, zat ik helemaal te shaken. Wat een rotervaring!

Het gebeurde op het strand van Leblon, vanmiddag rond drie uur, middenop de dag. Wlde van leblon naar ipanema lopen, en van daar naar copacabana, en dan vanaf pao de acucar de zonsondergang boven de stad kijken. Met de lokale bus naar het strand van leblon gereisd vanaf praia de flamengo, fantastische ervaring, net een achtbaan.
Eenmaal op het strand meteen mijn slippers uitgetrokken, broek opgerold en door het zand gaan lopen, fijn met mijn voeten in de golven. Ik had die jongen al gezien, hij kwam vanaf het voetpad langs de boulevard, waar ik natuurlijk nooit vanaf had moeten gaan, dommie die ik ben, en kwam zo vagelijk mijn kant op. Liep instinctief al een beetje van hem weg, riochting waterkant. Ik loop een beetje te mijmeren en ineens duikt hij naast mij op. Niet pluis, dacht ik.
"Jij bent geen braziliaanse hè," zegt hij in het portugees, "jij bent helemaal geen braziliaanse." Ik zei niks, leek me de beste tactiek, maar ineens grijpt hij me bij mijn schouder, trekt heeeel hard aan mijn haar mijn hoofd naar achteren, en schopt me zo onderuit met een trap tegen mijn knieholte. Smak, met mijn rug en achterhoofd klapte ik keihard op het zand. Hij begint aan mijn tas te trekken, maar die klem ik stijf tegen me aan, en ik begin keihard te schreeuwen. Hij laat de tas los, maar ziet mijn camera in het zand liggen, die door de val uit mijn broekzak is gevallen. Hij grijpt de camera en rent ervandoor. Ik geef nog een schreeuw, omstanders en passanten op het voetpad gaan hem achterna, hij ziet het en smijt keihard mijn camera op de drukke boulevard neer. Ongelooflijk maar waar: een heldhaftige man springt tussen het voorbij razende verkeer om mijn camera te redden, ik sleep mezelf naar het voetpas en neem verbouwereerd en totaal geshockt de restanten van mijn camera in ontvangst: batterij, geheugenkaart en camera zelf. n Suk of 8 mensen, die het hebben zien (of horen!) gebeuren, vragen of het gaat. Ik zeg "jajadankjewelvooralgeschrokken'tgaatwelenblijdathijnietgewapendwas" en weg zijn ze weer. "Rustig ademhalen", zegt een meisje nog, ik trek mijn slippers aan en that's it.
Loop nog een minuut of 10 te trillen en dan is het over.

Heb vervolgens rustig kaartjes gekocht, zag de kleine klootzak trouwens nog twee keer, hij liep rustig met een vriendje over het strand, niet eens ver bij mijn vandaan, 'n brutaal rotventje van een jaar of 15. Ik heb koffie gedronken, de brokstukken van mijn camera nog in elkaar gezet, ongelooflijk maar hij doet t nog (is wel erg beschadigd van de buitenkant).

Het ging allemaal razendsnel, zoals dat heet, en toch weet ik nog precies wat ik dacht, haarscherp zie ik het allemaal voor me. Ik dacht: "niet pluis. ga weg! wat! overval?! het gebeurt echt! klem tas vast! wapen? geen wapen. schreeuw! geld is veilig (zat in mijn andere broekzakken, die konden dicht). niet de bankpassen! camera. 150 euro. laat gaan. schreeuw!"

En toen zo volgens vooruit bedacht plan verdergelopen. Bij post 11 het strand af, stad in, tweede straat rechts. Wel een beetje verdwaasd. Helemaal Copacabana afgelopen, van begin tot eind, was prachtig in het warme licht van de ondergaande zon. Nog overwogen een caipirinha te nemen (had ik wel verdiend vond ik) maar nee, voor het donker moet ik dat strand af, en bovendien wilde ik naar Pao de Acucar voor de zonsondergang...

Terug in het hostel heb ik nog rustig een nachtje bijgeboekt (er is hier zoveel te zien), rekende ik de financiële schade van vandaag uit, bestelde een biertje, kocht een fles water, trok de deur van mijn dorm (gelukkig verlaten) achter me dicht en ineens trok ik het niet meer. Helemaal overstuur, tranen met tuiten.

Nu ik alles heb opgeschreven, en het hele verhaal bovendien aan mijn roomie (zwitsers-frans, studeert architectuur, hier voor een uitwisseling met de universiteit van sao paulo, plm. 26, naam vergeten) heb verteld, voel ik me alweer een stuk beter.

Las terug wat ik gisteren in mijn reisdagboek schreef (mopper, klaag, gezeur over vertraagde vlucht en geldautomaat die het niet deed). En eerder vandaag schreef ik over n medewerkster van het hostel die zei dat mijn voorgenomen wandeling van botafogo naar praia de flamengo 'reasonably safe' was, en ik schreef op: "Geen verdacht figuur gezien! alleen maar joggers, skaters en badgasten. Als dit 'reasonably safe' is, dan zie ik het wel zitten met rio de janeiro!"
Famous last words.

Slaap ze!
x