Cataras del Iguazu, 13.15 uur, 30 graden C

Er zat een vlinder op mijn voet! Niet zo'n heel mooi vlindertje maar toch, hij zat er een minuut of tien lang. Zat vanmiddag met mijn benen op de ene en met mezelf (de rest) op de andere stoel op het terras van een restaurantje middenin het park van Iguazu, in Argentinie. Lekker in de schaduw want het was hartstikke warm. IJsje gegeten, nu een uurtje lekker chillen. Verderop zit een paar guarani-indianen op harpen en gitaren te tokkelen, vanuit mijn ooghoeken zie ik iemand die met een strohoed op zijn gezicht onder een palmboom ligt te pitten... vakantie!

Was er vanochtend al vroeg, om kwart over 7 opgestaan, om half 9 vertrokken. Met een lokale bus naar de ingang van het park om de watervallen van Iguazu te gaan bewonderen. Braaf eerst het upper circuit gelopen, genoten van de jungle om me heen. Enorm grote mieren hebben ze hier, wel anderhalve centimeter ofzo. En heel veel vlinders dus, hele mooie, en wat zijn dat een ijdeltuiten zeg. Gaan uitgebreid voor je neus op de reling van de loopbrug zitten poseren, met hun kleurige vleugeltjes in de zon, laten zich van alle kanten bewonderen. Maar ze komen dus ook (de hartenbrekertjes) heel charmant op je voet zitten kriebelen. Zag een hele grote, een hele speciale met geel/zwarte gekartelde vleugels en een soort staart, hij was wel zo groot als mijn hand. n Monarch? Was lekker aan het badderen in een plas die was gemaakt door een jongen die met een tuinslang het terras aan het schoonspuiten was. En de vogels zijn hier zwart/blauw/wit, met gele oogjes. Vooralsnog geen toekan te bekennen helaas.

Vanochtend was het nog lekker rustig, inmiddels is het park volgestroomd met de vreselijkste groepen toeristen uit alle windstreken. Alhoewel, een Amerikaanse dame uit zo'n vreselijke groep bood wel spontaan aan een foto van mij te maken toen ze zag hoe ik stond te worstelen om mezelf en de watervallen met 1 arm op de foto te krijgen. Leuke foto geworden ook nog!

Straks naar het hoogtepunt van het park, de Garganta del Diabolo. Klinkt veel belovend, niet? Maar ik wacht nog even want de zon staat verkeerd. Voor foto's dat is. Voor foto's moet de deze tijd van de dag aan de Braziliaanse kant zijn, en laat in de namiddag aan de Argentijnse. Hmmm, fijn hier. Ga ik nog even bli9jven zitten en n overpriced Argentijns biertje drinken? Ik denk t wel!

14.08, zelfde plek, nog steeds warm

o ja en mijn horloge is terecht! zelden zo opgelucht en blij geweest. gelukkig maar dat ik geen verdenkingen richting mijn benedenbuurvrouw in het hostel in spanje heb geuit... Gevonden in mijn toilettas nota bene. Zat in het aparte vakje dat ik nooit gebruik, waar niks in zit, en waar ik dus ook nooit in kijk. Tot gisteravond, op zoek naar nagelknipper. Die ik trouwens vergeten ben.


19.05, restaurant 'A Piacere', Puerto de Iguazu, op het terras natuurlijk. 28 graden C

Zit aan een heerlijk rood Argentijns wijntje, op het terras in de avondwarmte, heb net een goed stuk Argentijnse koebil besteld, heb er helemaal zin in. Wat een fijne dag! En wat een fijne plek.
Moet nog steeds een beetje naar adem happen als ik terugdenk aan de Garganta del Diabolo, dat was echt een belevenis. Had er inmiddels al de onvermijdelijke foto's van gezien (op reclameborden, foldertjes, ansichtkaarten, bussen, overal) maar had echt geen idee dat het zo groot, indrukwekkend, overdonderend, geweldig zou zijn. Wat een enorme watervallen, en wat zijn het er veel! Je kunt het eind ervan, beneden in de diepte, niet eens zien, van links en van rechts, naast je en onder je, overal waar je kijkt, storten zich met donderend geraas minstens 15 watervallen in de diepte, een enorme waterdampwolk stijgt op, regenbogen, zon, vernietigende natuur. Heb ontzettend genoten. Awesome!

Op de weg terug alweer vriendjes gemaakt met een van de duizenden vlindertjes, zo'n rood/wit/zwarte met een mooie tekening aan de buitenkant en blauw vanbinnen. Hij kwam op mijn tas zitten uitrusten en is de hele treinreis lang gebleven, 15 min lang. Slimmerik, hoefde ie niet te vliegen. En zo kom je nog eens ergens, in je vlinderleven. Hij bleef zelfs zitten toen ik (en mijn tas, met hem inbegrepen) op t tussenstationnetje werden ingeklemd door vijf hele dikke zachte Argentijnse dames van ergens in de 60. Van dichtbij zag ie er eigenlijk best griezelig uit, met dat rollende monstertongetje dat tastend over mijn tas ging. Vlak voor het eindstation vloog ie ineens weg, bestemming bereikt!