22 april 2008

net aangekomen en meteen al de trein gemist, dus aan een tafeltje in het café in de ontvangsthal neergeploft. mobiele telefoon aan mijn oor, eerste kopje heerlijk zoete maar duidelijk aan inflatie onderhevinge kopje munthee (12 dh!) in mijn hand. ‘merhaba bik!’ zegt papa aan de andere kant van de lijn, welkom in marokko, indeed! ik zie palmbomen door het raam, de zon schijnt, en ik zit met mijn wollen trui, jas en sjaal te hopen dat er zich snel ergens een omkleedgelegenheid zal voordoen.

Prima vlucht gehad, helemaal niet bumpy voor de verandering, zelfs de standaard jet4you-vertraging viel reuze mee: 20 minuten slechts!
maar.
natuurlijk wel veroorzaakt door de Grote Afwezige. (die ik sowieso beter kan omdopen tot de Alomtegenwoordige want hij is er de he-le-tijd bij potverdorie, al vanaf vanochtend vroeg toen ik, in mijn uppie, met mij tassen naar de metro stapte – reuzebedankt, jop!) Best knap dat je een vertraging kunt veroorzaken als je zorgvuldig mijlenver verwijderd blijft van welk vliegveld dan ook en van deze in het bijzonder…
Bij het inchecken stond ik namelijk in de rij met de probleemgevallen en een inwerkkneus achter de balie. Even netjes vermeld dat ik, in tegenstelling tot wat de boeking op zijn scherm suggereerde, alleen reisde, maar die informatie kwam kennelijk niet helemaal goed door. Vliegtuig vol, iedereen wachten, nog even wachten, het ding verroert geen vin, tot de gezagvoerder ruim na de beoogde vertrektijd ineens omroept: “we hebben enige vertraging opgelopen doordat we dachten een persoon aan boord te missen. navraag leerde dat er bij de check-in een persoon teveel was ingecheckt”.
Is ie technisch gezien toch nog aan boord van een vliegtuig geweest J

tis trouwens ook de laatste keer geweest dat ik 10 euri extra heb gedokt voor een raamplaats. check-in wist van niets, ook van mijn gereserveerde raamplaats niet, maar nadat ik had uitgelegd wel degelijk een raamplaats op prijs te stellen aangezien ik ervoor had betaald, kreeg ik plaats 15f toebedeeld. exit seat, whoohoo!
eenmaal tussen de rijen vliegtuigstoelen bleek echter mijn plekje al bezet. er zaten, met een lege stoel tussen hen in, twee geuniformeerde blonde vlaamse piloten, een hij en een zij, en zij vonden dat zij daar prima zaten. ‘ klopt het dat dit stoel 15f is?’ probeer ik voorzichtig, de geuniformeerde zij knikt. ‘mijn collega en ik reizen samen, het lijkt mij dus vanzelfsprekend dat wij naast elkaar zitten’, grijpt haar mannelijke collega snel in. ‘ik verzoek u plaats te nemen op stoel 15a’. een blik over mijn schouder en ik zie hoe een man razendsnel zijn krant en jas op stoel 15a kwakt. bezet! de mannelijke piloot ziet het ook. ' ernaast zijn nog twee stoelen vrij’, klinkt het kort.
jaaaaa, dat had he gedacht.
‘kzou toch erg graag een raamplaats hebben’, probeer ik. ‘ik heb bij mijn reservatie (zo heet dat in den belgiek) zelfs extra betaald voor een plek aan het raam’. betekenisvolle blik. maar de stoel is van mij! de piloten schuiven een paar plekken op waarna er, zoals ik al een week loop te visualiseren, inderdaad een lege vliegtuigstoel naast mij overblijft. die heel geschikt blijkt om mijn krantje op te leggen.

en nu met de trein van het vliegveld, via casablanca, naar meknes. heb ruim een half uur om over te stappen op casa voyageurs. altijd leuk, met de trein reizen in marokko, alleen al omdat je je, om bij het juiste perron te komen, eerst langs een heel legertje omhooggevallen agentjes en andere vage hoogwaardigheidsbekleders in uniformen vol kwasten en hengsels moet begeven. deze staan min of meer verdekt opgesteld te broeden op ene excuus om hun autoriteit te laten gelden. en daar leen ik me natuurlijk graag voor. In het kader van mijn onmogelijke missie Bepaalde Iemanden ervan te overtuigen dat ik mij hier niet begeef in een ongeciviliseerde middeleeuwse chaos, maar dat, integendeel, dit land in bestwel veel opzichten moderner is dan het land waarin ik tegenwoordig woon, wilde ik graag een foto maken van het enorme digitale scherm waarop in 3 talen (en toch overzichtelijk en volledig accuraat) de vertrektijden ende bestemmingen van de treinen op staan aangegeven. en ja hoor, ik had hem al gespot, een mannetje van 18 met een pet, en kwasten op de borst. zou hij op me afstappen voor of nadat ik mijn camera weer uitgeschakeld terug in het hoesje en in mijn tas heb gestopt?
erna natuurlijk, heeft veel meer dramatische impact op blonde toeristes. “je peux voir la photo madame?” sure. tas weer open, camera uit het hoesje, camera aan. foto van een bord met vertrektijden. iemands ego weer gestreeld.

anyways, de foto is niet zo best maar misschien lukt het ook zo wel om de Ongelooflijk Beschaafde Moderniteit van dit land te illustreren: de conducteur komt met een ultrablitse scanner de barcode op mijn treinkaartje lezen, het lcd-schermpje met touch screen doet dienst als spoorboekje. Ik ben om exact 10 over half 10 in meknes. Ik stop mijn kaartje in mijn broekzak en kijk naar buiten, en ziedaar, een veld met daarin een rustieke kudde schapen plus herder. even verderop een nieuwe, blinkend zwart geasfalteerde snelweg met daarop auto, auto, bestelbus, paard en wagen, auto. middeleeuwen meets 21e eeuw!

Gesignaleerd op casa voyageurs: voor de mannen overwegend g-star, diesel, en strak driedelig grijs. voor de dames is de hipste nieuwigheid een jellaba met ruitpatroon dat terugkomt in de slippers, compleet met bijpassend louis vuitonnetje en grote zonnebril (over de hoofddoek). ik word van alle kanten zo onopvallend mogelijk maar zeer nauwkeurig bekeken. en ik maak stiekem foto’s.

Na drie-en-een-half uur in een coupe voor 8 personen aan het raampje te hebben gezeten, klim ik eindelijk uit de trein op het station van meknes. inmiddels ben ik blij met mijn wollen trui en jas en sjaal want het is goed afgekoeld, de avond ruikt naar houtskoolvuurtjes. en daar zie ik de blije koppies van karim, rafiq en amir! bedolven onder kusjes, wild zwaaiende armen en onsamenhangende verhalen over de mcdonalds zit ik naast mijn papa in de auto op weg naar ain leuh. de twee kleine jongetjes achterin vallen meteen tegen mama aan in slaap, amir op mijn schoot blijft de hele weg terug naar huis vrolijk doorsnateren, over dat hij als hij groot is een pepiniere (tuincentrum) wil bietjes en komkommers in zijn eigen tuintje heeft staan. steeds als een agent ons gebaart te stoppen, zwaait hij lief en mogen we door. dat jochie is echt goud waard!

de score van vandaag :
2 ewoks gespot
1 lorry vol slapende kippen
5 schaapherders met kudde

xx E