Lief Blog,

Nu mag ik dus echt wel met recht een klein beetje trots op mijzelf zijn.

Toen gisteravond mijn lichaamsfuncties het begonnen te begeven en ik dus volslagen uitgeput met de nodige moeite mezelf mijn bed hees, was het pas middernacht... en toen ik weer wakker werd was het alweer 12 uur, maar dan 's middags.
En ik had de allerergste splijtende verpletterende koppijn aller tijden (en ik overdrijf niet!). En die was nog hardnekkig ook, want na 4 van die enorme poolse bruistabletten waarmee je een paard weer op de been krijgt, wist ie nog niet van wijken.
Maar wel stug aan het werk gegaan uiteraard. Schouderklopje voor mezelf.
Maar niet heus dus, want het was niet alsof ik veel keus had....

Als klein verrassinkje had ook mijn geliefde begeleider besloten maar eens wat van zich te laten horen... schade: een knallende hoofdpijn èn een slecht humeur, want de beste man wilde basically dat ik een compleet andere scriptie ging schrijven dan ik deed.
"En hoe zit het met de democratische legitimatie van de nationale parlementen?? Besteed aandacht aan hun rol met betrekking tot transparancy! Heb je dit-en-dit boek van mij wel gelezen???"
Zucht.
Beste meneer de begeleider - eigenlijk ging mijn scriptie daar niet over.....

Dominika had wel constructieve opmerkingen, gelukkig (voor haar!!!) niet zozeer over de inhoud, want dat zat wel goed, maar meer over mijn blijkbaar niet zo consistente gebruik van aanhalingstekens en italics. Dus! Daar moet even aan gewerkt worden.

Vanavond na het diner ging het eindelijk beter.
En en en en en en en ...... ik ben over de psychologisch-oh-zo-belangrijke 10.000-woordengrens gedreund.
Als een stoomwals.

11.066 woorden!
nog 2934 te gaan.......

Slaap ze,
Else