Dag blog,

Ben er weer! Gisteravond teruggekomen van mijn minivakantie in Zakopane en het was echt supergeweldig!

Zaterdagavond om 21.00 uur vertrokken, Madalena (Portugal), Violeta (Mexico/USA) en Dejan (Macedonië) en ik, met de taxi naar Warszawa Centralna waarvandaan om 22.10 uur de nachttrein naar Zakopane vertrok. Dat was al een hele avontuurlijke gebeurtenis, want op het station wemelde het van de onfrisse figuren en de trein was helemaal vol met zatte, in het rood-wit geklede Polen die duidelijk zin hadden in een feestje (= véél geschreeuw!). De treinreis duurde acht uur...

Op een gegeven moment kwam er een wel heel onprettig persoon onze coupé inlopen, een ontzettende junk die onder de tatouages zat, bloedende handen had en ook nog eens stomdronken was. Als klap op de vuurpijl meende Madalena de contouren van een pistool in zijn broekzak te onderscheiden, kortom iemand die je niet in je coupé wilt en waar je al zeker geen ruzie mee wilt maken!!!
Hij begon meteen Dejan te slaan toen die wilde voorkomen dat hij onze coupé binnenkwam, en toen wij vervolgens aanstalten maakten om naar een andere te vertrekken werd ie weer heel boos.... dus zijn we maar blijven zitten. Niet tegen de wil van zo'n onberekenbare gast ingaan leek ons wel verstandig. Dus daar zaten we dan.
Nu liepen er vrij veel van die hele grote kerels rond die als taak hadden de trein een beetje veilig te houden, maar die hadden duidelijk niet erg veel zin om die taak uit te voeren, want ze deden helemaal niks. Sterker nog, toen onze dronken vriend naar het gangpad stommelde om ze om een vuurtje te vragen, gaven ze hem dat zonder blikken of blozen en liepen vervolgens doodleuk door naar het volgende treinstel. Terwijl je niet mag roken in ons deel van de trein...
Heel geruststellend allemaal.
Maar onze junk moest natuurlijk zijn peuk ergens kwijt, opende het raam, smeet zijn hem naar buiten en kon vervolgens met geen mogelijkheid het raam weer dicht krijgen. Wat voor ons het perfecte excuus was om alsnog naar een andere coupe te verkassen, het werd namelijk een beetje koud....

Om half zes kwamen we aan in Zakopane. In de sneeuw. Geen hotel geboekt natuurlijk, dus geen idee waar we heen moesten gaan. Kwam er een man op ons af die ons accomodatie aanbood. Les 1 is natuurlijk daar nooooit op in te gaan, want je wordt hartstikke afgezet door die types, maar nadat we drie keer hadden gevraagd of het schoon was, of er een douche was, of de douche wàrm was, of het echt maar 25 zloty pp was, zijn we met 'm mee gegaan in zijn 50 jaar oude Volkswagenbusje, naar een prachtig mooi huisje op de top van een heuvel. Alles dik in orde! Ongelooflijke mazzel dus weer! Alleen was de douche na dag 1 wel koud....

Na een paar uurtjes slapen was het tijd om Remo (Polen) en de rest van onze vriendjes op te zoeken voor het evenement van het jaar: de World Cup Schansspringen!
Overal waar je keek zag je Polen in het rood met wit die heel hard "Polskaaaaaah, Bialo Czerwony!" zongen ("Polen! Wit-Rood", heel toepasselijk), en overal waar je keek zag je nèt zoveel knaloranje ballonnen en spandoeken met de ING-leeuw erop (ha!). Na veel gedrang hadden we ons plekje veroverd bij de 130 meter-streep, beroerd uitzicht vanwege al die grote, lichtjes naar alcohol riekende mannen voor mijn neus, maar dat gaf niks, want het was echt superspectaculair om al die schansspringers voor je langs te zien vliegen.

En de man waar iedereen voor was gekomen (Adam Malysz) stal de show door het verst van allemaal te springen (132 meter), dus alle Polen gingen helemaal uit hun sterretje, het was éen groot feest. Uiteindelijk werd Malysz tweede... maar dat gaf niks, want iedereen feestte net zo hard. Ik geloof dat ik de naam Malysz ongeveer zestien keer uit de speakers heb horen knallen en de naam van de Oostenrijker die uiteindenlijk won precies 1 keer...

We hadden verwacht dat iedereen in Zakopane zou blijven hangen en het dus vreselijk druk zou worden op de skipistes, maar iedereen ging meteen na de competitie weer naar huis dus dat ws hartstikke mooi. Alhoewel ik best naar Slowakije had gewild...
Snowboard gehuurd (40 zloty per dag!) nadat ik eerst goed had gepowershopt (skibroek, goggles en handschoenen, binnen 15 minuten, in de uitverkoop) en toen per taxi naar de een van de skipistes. Simon (Denemarken), Ilija (Macedonië), Jan (Italië), Francesco (Italië) en Piotr (Polen) hadden zich bij ons gevoegd en gingen skiën, Violeta en ik gingen allebei voor het eerst snowboarden. Dikke pret, want de eerste vijftien minuten deden we niets anders dan omvallen. En dan een klein beetje vaart maken om je meteen weer op de grond te laten vallen - dat gaat wel heeeeeel hard ineens - overeind krabbelen, nog een keer proberen.
Tussen de kleine kinderen die zich overal om ons heen met ware doodsverachting van de berg af stortten....

Toch maar een les genomen. Nou ja, les? Alles wat de vriendelijke jongeman deed was je bij je handen vasthouden, voor je snowboarden en je zo de berg af helpen. Hij maakte zelfs mijn snowboard voor me vast als we uit de lift kwamen! "Dat gaat al behoorlijk lekker", dacht ik bij mezelf, totdat de les was afgelopen en ik niks geleerd bleek te hebben. Oh well. Dan maar weer in je eentje aanrommelen... Op een gegeven moment ging het best prima, alleen die bochten lukten voor geen meter, dus als ik dan met een rotvaart helemaal aan de rechterkant van de piste was beland, zat er niets anders op dan je maar te laten vallen. Snowboarden is best pijnlijk dus.

Tussendoor lekker warme kruidenwijn met sinaasappel gedronken en genoten van de zon... heerlijk!!!

Op dag twee sneeuwde het keihard en gingen mijn vriendjes allemaal naar de hoogste berg die er was, helemaal naar het topje, om zich vandaar af naar beneden te storten.
Het eerste stuk van die piste ging echt zo ongeveer loodrecht naar beneden, doodeng!!!! Het was dan ook een zwarte piste... no way dat ik me daar aan waag op dag 2 van mijn snowboardcarrière!! En er was natuurlijk nergens een instrukteur te bekennen (het is tenslotte een zwarte piste....). Dus ging ik maar weer in die griezelige hangcabine naar beneden (jeweetwel, zo'n ding dat aan een kabel hangt, honderd meter boven een heeeeeeel steile berg die bestaat uit heeeeel scherpe rotsen, met twintig man, waarvan sommige bèst een stevig postuur hadden, zullen we maar zeggen)...iedereen houdt een kwartier lang zijn adem in... behalve de mannen met stevig postuur die het leuk vinden te gaan springen en wiebelen...

Dan maar in mijn eentje op zoek naar een kneusjespiste met een instructeur.
Nu is het zo dat Polen in het algemeen (sorry, Ania, jij bent een lieve schat) niet de meest behulpzame mensen zijn. Als je netjes in het Pools vraagt of mevrouw/meneer misschien engels spreekt is het antwoord simpelweg "Nie" en is wat hun betreft het gesprek afgelopen. Als je niet zo snel opgeeft en wijzend op je snowboard "Instruktor?" vraagt, is en blijft het antwoord nog steeds simpelweg "Nie" en kun je wat hun betreft lekker ter plekke doodvallen. Na heel lang zoeken had ik dus een rental shop gevonden waar men een instructeur voor me zou regelen. Tien minuutjes wachten alsjeblieft. Een half uur lang onbegrijpelijke grappen over mij aangehoord en toen zat ik daar nog steeds.
Wat een rotdag!!!!!

Eindelijk een instructeur geregeld (een hele ouwe met grijs haar en een staart die ook geen engels sprak). Vijftig zlotys betaald om een uur lang door die man uitgescholden te worden. Wat een bullebak zeg! Duwde me zonder pardon de helling af, en iedere keer als ik viel schreeuwde ie heel hard: "No! Don't! Sit!", alsof ik dat voor de lol deed.
"Else, Else, Else, no, no, no!!!" is het enige dat ik te horen kreeg. Die man was hartstikke gefrustreerd, want ik deed helemaal niet wat ie wilde, en ik was hartstikke gefrustreerd, want ik versta geen Pools, snapt die man dat nou niet? Waarom leert ie niet gewoon engels????!! Ik kreeg al behoorlijk veel medelijden met mezelf.
Maar later ging het beter en werden we weer vriendjes, hij heeft me wel geleerd hoe ik dat board onder controle hou, zodat ik, als ik ineens veel te hard ga, gewoon af kan remmen en stoppen en dan de andere kant op kan gaan. Dus!

Het avontuur van de rest van de groep op de Kasprowy-berg is bijna nog rampzalig afgelopen, op een gegeven moment begon het wel heel hard te sneeuwen en te stormen en dan is het niet gaaf midden op zo'n grote berg, en al helemaal niet als je zo stom bent om van de piste af te wijken.... Simon viel heel hard, schoof zo'n vijftig meter de berg af en was vervolgens een ski kwijt. Echt kwijt, dat ding was nergens meer te bekennen. Nadat de hele groep een half uur lang in de storm, tot hun heupen in de sneeuw, op zoek was geweest naar de verdwenen ski, zijn ze maar verder naar beneden gegaan, Ilija met Simons tweede ski en skistokken in zijn rugzak, terwijl er voor Simon niets anders op zat dan maar van de berg af te rennen.
Francesco waren ze inmiddels kwijt geraakt, die was dus helemaal alleen op die berg in de storm en heeft er een uur of twee over gedaan om beneden te komen. Die was not amused.

Verder heerlijk gegeten in de beste restaurants die je kunt verzinnen, een scala aan traditioneel Pools voedsel, inclusief brood met dat lekkere pure varkensvet-met-spek, kielbasa, pierogi, veel geitenkaas (typisch voor die streek), paddestoelen met room, zuurkoolsoep, barsz, enorme stukken vlees, heb zelfs een complete forel naar binnen gewerkt (forel, ja. In de bergen! Meestal geen goed teken. Maar hij was heerlijk!!!!) Met traditionele volksmuziek en een veel lol.

Toen het dus op de vierde dag weer heel hard sneeuwde, hebben we maar besloten terug naar huis te gaan. Snowboards ingeleverd, uitgebreid ontbeten en toen terug met de trein.

Maar ik vond het ge-wel-dig! Snowboarden rockt!!! En doet ook pijn... mijn hele lijf is bont en blauw en mijn spieren zijn stijf, maar wat is het ontzettend gaaf zeg! Ik ga zekerweten nog een keer als ik de kans krijg!
De foto's komen er binnenkort ook aan... verwacht geen spectaculaire foto's van Else op een snowboard alleen. Als je per minuut ongeveer twee keer valt, is het meeslepen van een dure camera niet aan te raden. Die heb ik dus thuisgelaten na de eerste dag...

Nu aan de studie!

Else